Umowy cPPA

Umowy corporate Power Purchase Agreement (cPPA) w ostatnim czasie cieszą się w Polsce coraz większym zainteresowaniem. Są to umowy na sprzedaż energii elektrycznej zawierane przez odbiorcę bezpośrednio z jej wytwórcą. Okres jaki obejmuje jest dość długi bo wynosi nawet 15-25 lat. W tym czasie wytwórca energii ze źródła odnawialnego sprzedaje energię elektryczną bezpośrednio odbiorcy końcowemu po ustalonej wcześniej cenie. Ta forma umowy zapewnia odbiorcy stabilność i przewidywalność cen i pozwala uniezależnić się od sprzedawców energii. Wytwórca natomiast zyskuje pewny rynek zbytu i stały przychód. Umowę taką można zawrzeć jeszcze zanim wytwórca wybuduje swoje źródło OZE. Zagwarantowany przychód przez najbliższe kilkanaście lat daje lepsze możliwości uzyskania finansowania projektu.

Umowy cPPA dzielimy na dwa rodzaje:

1. Umowy z fizyczną dostawą – zapewnia fizyczny przepływ energii elektrycznej od wytwórcy do dostawcy;

2. Umowy finansowe (wirtualne) – model ten jest tylko finansowym rozliczeniem i może być zastosowany w sytuacji gdy nie ma możliwości fizycznej dostawy energii.

W umowach z fizyczną dostawą występują trzy warianty:
– Wariant „za licznikiem” opcja, w której instalacja wytwórcza znajduje się w bliskiej odległości od odbiorcy. Może znajdować się np. na dachu odbiorcy za tak zwanym licznikiem. Odbiorca, który dysponuje odpowiednią powierzchnią pod instalację wytwórczą ale np. nie posiadając odpowiedniego kapitału może zlecić budowę instalacji wytwórczej podmiotowi trzeciemu. Odbiorca i deweloper zawierają wieloletnią umowę na podstawie, której inwestor instaluje system fotowoltaiczny i sprzedaje wytworzoną energię do odbiorcy. Do zadań dewelopera należą wszystkie obowiązki związane z uzyskaniem odpowiednich decyzji administracyjnych, a odbiorcy – wydzierżawienie dachu tak by inwestor posiadał tytuł prawny do budowy źródła OZE. Energia jest dostarczana bez publicznej sieci dystrybucyjnej.
– Wariant oparty na linii bezpośredniej, w której instalacja wytwórcza znajduje się w pewnej odległości od odbiorcy, a obie instalacje połączone są ze sobą linią bezpośrednią – przesyłową. Dwie lub jedna ze stron ponosi koszt budowy wspomnianej linii działającej w tzw. systemie wyspowym. W wariancie tym następuje dostarczanie energii z pominięciem sieci publicznych.
Wariant z wykorzystaniem istniejącej sieci dystrybucyjnej przy udziale spółki obrotu – opcja, w której energia dostarczana jest od wytwórcy do odbiorcy za pośrednictwem sieci przesyłowej/dystrybucyjnej operatora sieci. Wytwórca odsprzedaje energię pośrednikowi czyli spółce obrotu, a ta dalej odsprzedaje ją odbiorcy. Spółka obrotu pobiera opłatę z tytułu świadczenia usług bilansowania, która wpływa na końcową cenę oferowaną odbiorcy. Dodatkowym wydatkiem odbiorcy są koszty dystrybucyjne ze względu na przepływ energii sieciami dystrybucyjnymi lub przesyłowymi.

W modelu umowy finansowej cena energii elektrycznej jest ustalana przez obie strony, a każda ze stron we własnym zakresie kupuje i sprzedaje energię na podstawie umów zawartych z przedsiębiorstwami energetycznymi. Punktem odniesienia jest cena rynkowa energii elektrycznej. Strony umowy rozliczają między sobą różnicę pomiędzy ceną, która została określona w umowie i aktualną ceną rynkową. W sytuacji gdy aktualne ceny rynkowe są niższe niż cena w umowie – odbiorca wypłaca różnicę na rzecz wytwórcy, natomiast gdy cena rynkowa jest wyższa od ustalonej w umowie – wytwórca zwraca różnicę odbiorcy. W modelu tym odbiorca ponosi koszty dystrybucyjne ze względu na energię pobieraną z sieci dystrybucyjnej.